De enige keuze die een kraker in de jaren tachtig hoefde te maken was: ben je tegen kernenergie, apartheid of militarisme? Eenmaal de keus gemaakt, was het vrij schieten. Nooit vroeg Wijnand Duyvendak zich af wat de uiterste consequentie van zijn handelen zou zijn.

Hoewel ik niet de meest rustige omgeving heb uitgekozen om het boek Spiegelen met de top te bespreken, biedt mijn locatie - een terras op een drukke T-splitsing aan het Weena in Rotterdam - een prima uitzicht op wat Martin Simon een ‘bedorven hutspot van organisatietypologieën’ zou noemen.

In het post-Fortuyn-tijdperk is iedereen professional, behalve de mensen die aan de knoppen zitten. Die maken de professionals het leven zuur. Mirko Noordegraaf heeft niet zoveel op met die tegenstelling, met die versimpeling van de praktijk. 'De publieke manager zélf is ook slachtoffer.'

Na hypotheekrenteaftrek is het ontslagrecht zo ongeveer het meest gevoelige thema in politiek Den Haag. Want achter dat O-woord staat het CWI, het formeel onpartijdige bestuursorgaan dat menig werkgever nachtmerries bezorgt. Dat ontslag niet zomaar gaat in Nederland, leren de statistieken. In totaal spenderen werkgevers zo'n 3,75 miljard euro aan ontslagzaken. Het ontslag van een gemiddelde werknemer kost de baas zo'n 16.957 euro. Een ambtenaar is het lastigste de laan uit de sturen. Dat kost gemiddeld 33.000 euro.

Het is dat er een epiloog over 'ethisch verantwoord beïnvloeden' in zit, anders had ik dit 'Handboek voor de wereld', zoals The Times het lofprijzend noemt, meteen in de fik gestoken. Want na lezing van Overtuigingskracht wordt me pijnlijk duidelijk hoe ik me al die jaren heb laten beetnemen.