Het aloude idee van een professional die een verhaal vertelt aan een passief publiek, zoals een journalist of een scenarioschrijver, dat zou verdwijnen in het digitale tijdperk. Althans, dat was vaak de gedachte. Er zijn nu immers allerlei manieren waarop het publiek actief kan participeren in een serie, in de marketing van een product of een journalistiek verhaal.
‘Maar lezers en kijkers willen helemaal niet samen en interactief de verhaallijn van een film of roman bepalen,’ schrijft Cor Hospes over digital storytelling. ‘Die wensen gewoon een verhaal waarvan ze kunnen leren. Met een hoofdpersoon waarmee ze zich kunnen identificeren.’
Volgens Hospes zijn de ‘digitale tooltjes en sociale sidekicks’ vooral handig om het verhaal online te versterken en ondersteunen. Maar: ‘Niks geen aparte en nieuwe verhalen.’
Een goed verhaal vertellen lijkt misschien makkelijk, maar is dat misschien niet de essentie van expertise: het er makkelijk uit laten zien. Een verhaal vertellen is een kunst, zoals Robert McKee zijn klassieker Story Substance, Style and the Principles of Screenwriting opent: ‘Anxious, inexperienced writers obey rules. Rebellious, unschooled writers break rules. Artists master the form.’
We denken allemaal in verhalen, dat is een belangrijk onderdeel van mens-zijn. Uit verschillende analyses blijkt dat er zelfs maar zes a zeven basale plotten zijn die aan de basis kunnen liggen van een verhaal. Dat betekent niet dat het vertellen van een goed verhaal makkelijk is.
Wat moet je dan met die digitale mogelijkheden? Hospes: ‘Gebruik die leuke digitale snufjes als snoepjes om die verhalen aan te kleden. Maar digitale storytelling, dat past niet.’