De eerste keuze die Victoria moet maken is welke naam zij als koningin gaat dragen. Ook toen al, nog voor zij goed en wel de troon besteeg, gaf Victoria blijk van een uitgesproken eigen mening. Ze zou gedecideerd hebben gezegd: ‘I do not like the name Alexandrina’. ‘From now on I wish to be known only by my second name, Victoria.’ Het volgende issue blijkt de keuze van een echtgenoot. Een belangrijk deel van haar om-wereld ziet haar neef, Prins Albert, als ideale huwelijkskandidaat. Victoria herinnert hem echter als een saaie en enigszins pedante blaaskaak. Bovendien kampt zij met haar gevoelens voor haar dierbare Lord Melbourne.
‘Victoria liet zich zonder morren in de koets duwen, maar toen ze tegen het glas leunde en Melbourne hevig bezorgd met de leidinggevende officier zag praten, deed het haar zoveel pijn om hem achter te laten dat de tranen in haar ogen sprongen.’
Deze meeslepende historische roman beschrijft Victoria’s daden, ideeën en gevoelens tot haar 21e. Het geeft bovendien een uiterst boeiende kijk op het Engelse koningshuis en het parlement in die tijd.
De moeizame relatie met haar moeder is eveneens een boeiend aspect van de vele die dit boek rijk is. De verregaande affectie van Victoria’s moeder voor sir John Conroy, aan wie Victoria een grondige hekel heeft, ligt daar grotendeels aan ten grondslag.
‘Victoria had Lehzen de taak gegeven haar moeder, de hertogin van Kent, haar nieuwe vertrekken in Buckingham Palace te laten zien.’
‘Victoria’ laat zich lezen als een roman. Het vleugje humor dat met regelmaat voorbij komt, draagt daartoe bij. Een fijne combinatie van historische feiten en het leven en karakterisering van deze boeiende vrouw.