‘Zondagmorgen klokslag vijf uur worden Yolande en Martin voor de deur van hun huis afgezet. Volledig ontdaan, terneergeslagen, koud, ja misschien wel in shock. Er wordt niet gesproken maar des te meer gehuild. Voor de derde keer deze nacht gaan ze naar bed.’
De 17-jarige Etienne de Boer uit Westwoud wordt tijdens een vechtpartij op de kermis in Hoorn, neergestoken en overlijdt. In ‘Etienne’ deelt De Boer zijn ervaringen en gevoelens gedurende het rouwproces. In een interview zegt De Boer: ‘Voor het rouwen is geen handboek. Rouwen is persoonlijk, rouwen doet iedereen op zijn manier. Er bestaat niet zoiets als ‘goed rouwen’ en ‘slecht rouwen’. Rouwen doe je zoals je het doet.’
‘Eind november hebben Yolande en Martin voor de tweede keer een gesprek face to face met de officieer van justitie en de zaakscoördinator. Yolande heeft het gevoel hele zware schouders te hebben, alsof ze letterlijk en figuurlijk een loodzware last meesjouwt.’
‘Etienne’ gaat ook over de grenzeloze frustraties van De Boer over het feit dat zijn vrouw en hij niet op de hoogte worden gebracht van de ontwikkelingen in het onderzoek en de rechtszaak. Hij raakt er ook steeds vaster van overtuigd dat er meer aandacht en zorg is voor de dader dan voor de nabestaanden van het slachtoffer
‘Nabestaanden schijnen de dader nagenoeg altijd recht in de ogen te willen kijken. Yolande en Martin zijn hierop kennelijk een uitzondering. Ze hebber er geen enkele behoefte aan. Oog in oog staan met een puber die in koelen bloede hun kind van het leven heeft beroofd en ermee probeert weg te komen dat Etienne per ongeluk in zijn mes is gevallen. Nou, daar zitten ze niet op te wachten.’
Kortom, een prachtig relaas over schrijnende pijn, waarin rouwverwerking, hartverwarmende steun en kwaadheid en frustratie om voorrang strijden. Ik ben ervan overtuigd dat dit boekje een steun voor veel lotgenoten is.