‘Je moet meters maken, zichtbaar zijn, fouten durven maken’

Waarom wilde je jouw verhaal delen in een boek?

In de aanloop naar het tienjarig bestaan van WeMessage kwamen veel herinneringen terug. Tegelijkertijd help ik nu andere ondernemers die vaak uit dezelfde hoek komen als ik. Ze lopen tegen vergelijkbare obstakels aan als wij destijds. Ik merkte dat ik vaak dezelfde adviezen gaf, en toen dacht ik: als ik dat in een boek giet, kan ik veel meer mensen bereiken. Het boek is geen succesverhaal, maar een eerlijk verslag van hoe het echt is om ondernemer te zijn als je niet met een voorsprong begint.

De titel ‘3-0 achter’ klinkt behoorlijk pittig. Waarom die keuze?

Voor mij is het geen klaagzang, maar een constatering. Veel mensen zoals ik – kinderen van arbeidsmigranten met een andere achternaam of cultuur – beginnen gewoon met een achterstand. Niet per se omdat ze minder goed zijn, maar omdat ze zichzelf eerst moeten bewijzen. Dat gevoel van ‘je moet twee keer zo hard lopen’ is reëel. Ook mijn dochter ervaart het. Zij is topsporter en zit op een sportopleiding, als enig Turks meisje. Dan hoor je dat ze niet serieus genomen wordt of zelfs uitgescholden wordt. Dat raakt me, maar het motiveert ook, want je leert dat je vuur vanbinnen belangrijker is dan de omstandigheden van buitenaf.

Wat gaf jou dat vuur?

Mijn opvoeding speelde daar een grote rol in. Mijn ouders spraken thuis weinig over gevoelens. Ik heb nog nooit van mijn vader gehoord dat hij trots op me is, maar misschien is juist dat gemis de reden dat ik zo gedreven ben geworden. Dat ik dingen anders wil doen bij mijn eigen kinderen. En dat ik in het ondernemen altijd vooruit wilde. Niet alleen voor mezelf, maar ook om te laten zien: ik hoor hier, ik kan dit, ik maak iets van niets.

Wat waren de grootste obstakels in de beginjaren van WeMessage, het bedrijf dat je oprichtte met jouw zakenpartner?

Mijn zakenpartner en ik hadden geen ondernemersachtergrond. Alles moesten we zelf uitvinden: hoe je klanten werft, hoe je boekhoudt en hoe je een team aanstuurt. Mijn compagnon had eerder een faillissement meegemaakt en dat heeft ons geholpen, want hij wist wat níet werkte. Zelf kon ik goed verkopen, dat had ik geleerd bij de Gouden Gids. Maar het echte ondernemerschap leer je pas door te doen. Dus we maakten lange dagen, vaak zestig uur of meer per week, maar we klaagden niet, want we geloofden in wat we deden.

Jullie bouwen websites en helpen bij online marketing. Eerst rekenden jullie per project, maar dat model is later veranderd. Hoe kwam dat?

We begonnen inderdaad met losse projecten: een klant betaalde eenmalig voor een website en dat was het. Maar dat model is instabiel. Je hebt vaste kosten – salarissen, huur – en inkomsten die grillig zijn. We zijn toen overgestapt naar een abonnementsmodel. Klanten betalen nu maandelijks voor onderhoud, hosting en ondersteuning. Dat biedt ons rust, én het is beter voor de klant. Inmiddels komt 77 procent van onze omzet uit die stabiele inkomsten. Mijn doel is om dat naar 85 procent te brengen.

Wat maakt ondernemen volgens jou echt lastig?

De beginfase. Je moet een naam opbouwen, vertrouwen winnen, klanten overtuigen. En ondertussen moet je ook gewoon je rekeningen betalen. Veel jonge ondernemers willen te snel, want door die succesverhalen op Instagram lijkt succes makkelijk. Maar het duurt echt jaren voordat je iets hebt staan. Ik zeg altijd: een bedrijf is pas serieus als het vijf jaar bestaat. Je moet die jaren gebruiken om te leren, te falen en te groeien. Niet alleen zakelijk, ook als mens.

Wat is iets dat je nu totaal anders aanpakt dan tien jaar geleden?

We nemen niet zomaar iedereen als klant aan. In het begin wilden we vooral omzet, en nu kijken we eerst of er echt een match is. Past deze klant bij ons team? Gaan we hier energie van krijgen? En we doen altijd een creditcheck. Vroeger durfde ik dat niet, want je wil mensen niet afschrikken. Nu zeg ik het gewoon eerlijk: ‘Ik wil zeker weten dat jij dit kunt betalen.’ En niemand heeft daar ooit moeilijk over gedaan. Transparantie werkt.

Je bent in jouw boek ook kritisch op de mentaliteit van sommige jongeren. Waarom?

Ik merk dat er vaak weinig geduld is. Alles moet snel, zonder moeite. Een fulltimecontract is tegenwoordig 32 uur. Dat vind ik soms lastig, want ondernemen vraagt om commitment. Je moet meters maken, zichtbaar zijn, fouten durven maken. Ik werkte op mijn zestiende al in een callcenter na schooltijd. Niet omdat het moest, maar omdat ik iets wilde bereiken. Dat soort drive zie ik minder vaak. Maar tegelijk snap ik ook dat de wereld is veranderd. Het is aan mij om me deels aan te passen en tegelijkertijd iets van mijn werkmentaliteit mee te geven.

Wat heeft netwerken voor jouw groei betekend?

In het begin dacht ik dat ik een netwerk had, maar dat viel tegen. Mensen kenden mij alleen als verkoper van de Gouden Gids waar ik werkte. Als je dan ineens belt namens je eigen bedrijf, zeggen ze: ‘Wie ben jij?’ Via de businessclub en sponsoring van Go Ahead Eagles zijn we gaan bouwen aan een nieuw netwerk. Niet door te pushen, maar door aanwezig te zijn, het gesprek aan te gaan, relaties op te bouwen. Het is net daten: je vraagt ook niet op dag één of iemand met je wil trouwen.

Het valt me op in je boek dat het veel over werkcultuur gaat. Waarom hecht je zoveel waarde aan cultuur binnen je bedrijf?

Cultuur is alles. Klanten voelen het meteen als ze bij ons binnenlopen. Het moet vertrouwd zijn, veilig, menselijk. Dat geldt ook voor onze medewerkers. Iedereen moet zich vrij voelen, ongeacht wie je bent of waar je vandaan komt. Als werkgever moet je daarin het voorbeeld geven. Dus geen seksistische grapjes, geen dominante haantjes. Ik wil dat ook mijn dochter hier zou willen werken.

Wat is de belangrijkste les die je ondernemers wilt meegeven

Begin. Wacht niet tot het perfect is, want dat moment komt nooit. Je leert gaandeweg. Je maakt fouten. Je verandert van koers. Maar je ontwikkelt jezelf als mens. Dat is misschien nog wel het mooiste. En zelfs als het niet lukt, weet je in elk geval dat je het geprobeerd hebt. Ondernemen is een reis.