Eerst was er Het drama Ahold, een reconstructie van wat zou uitgroeien tot een fiasco op wereldschaal. Waar ging het mis? Waarom werd er niet gecorrigeerd toen dat nog kon? Voor de antwoorden op die vragen moeten we zijn bij de mensen en de emoties achter de cijfers.

Zet niet langer een stip op de horizon maar haal de horizon naar je toe. Zo mag je het vlammende betoog van ex-consultants Hans van der Loo en Patrick Davidson in hun boek Werkvuur wel samenvatten. Al zeggen zij het natuurlijk heel anders. Op de bijvoorbeeld heel prangende vraag of de overal opduikende ‘Chief Happiness Officers’ heeft geholpen, of al die aandacht voor duurzame inzetbaarheid, voor vitaliteit op de werkvloer, voor mindful kauwen op een rozijn iets heeft bijgedragen, zegt Hans van der Loo: ‘Al die blijmoedigheid op congressen en seminars over vitaliteit, werkgeluk en employee journeys, het klinkt allemaal prachtig maar ik vind het voor een groot deel gebakken lucht.’

Tijdens de afgelopen vakantie heb ik mij eens gebogen over een keur aan historische werken van een keur aan historici (Churchill, Napoleon, FDR, Stalin, John Keegan, Martin van Creveld, David Kennedy, om er maar een paar te noemen). En aangezien werk en privé tegenwoordig niet meer kunnen of mogen worden gescheiden, wil ik u graag even mee terug nemen naar augustus. Ter leringh ende beetje vermaeck.

‘Het lijkt me niet waarschijnlijk dat zo’n akelig iemand een groots bedrijf voor de lange termijn kan creëren. Ik geloof domweg niet dat de slechterik uiteindelijk aan het langste eind trekt.’ Aldus hedgefonds-miljardair Julian Robertson die na het lezen van Steve Jobs, de biografie zijn aandelen Apple verkocht. 

U bent het van mij gewend, vakantie dus het traditionele lijstje met aanbevelingen. Om te beginnen alle boeken over AI, omdat onze toekomst weliswaar in AI zal zijn geschreven maar absoluut nog niet duidelijk is welke kant het opgaat.

Alles transactie van het INNOPAY-trio Shikko Nijland, Chiel Liezenberg en Douwe Lycklama mag zich dit hele jaar Managementboek van het Jaar noemen. Zonder meer een verdienstelijke winnaar.

Een boek schrijven, wie wil dat nu niet? Eeuwige roem, applaus, interviews, gastoptredens op tv, middelpunt op het boekengala. Maar wie kan dat, een boek schrijven. Niet iedereen, zo weet de communis opinio. Lang niet iedereen zou ik daar aan willen toevoegen.

Er is niet alleen een mooie longlist geproduceerd, het heeft de juryvoorzitter ook behaagd om het boekenjaar even in ruimer perspectief te zetten. Te plaatsen in een meerjarige trend waarbij de eerdere winnaars als ijkpunten dienen.

Ergens op YouTube zwerft een filmfragment waarin Arnold Schwarzenegger bezweert ‘never ever’ een plan B te hebben. Omdat je je dan nooit voor de volle 100 procent inzet voor plan A. Omdat je dan namelijk een back-up hebt waartegen je je acties houdt om plan A te verzilveren.

Nassim Nicholas Taleb, de auteur van het beroemde boek De zwarte zwaan, is wat je in de literatuur een fenomeen noemt. Of een tegendraadse filosoof, het is maar net welke bril je opzet.

Naast (auto)biografieën ben ik dol op series, of reeksen. Niet in de laatste plaats omdat een serie in zekere zin ook een kwaliteitskeurmerk is. Voor de lezer maar zeker ook voor de auteur.

Heel vaak is de eerste vraag aan een auteur van een nieuw boek: waarom dit boek? Waarom moest dit boek geschreven worden? Deze vraag is niet gesteld aan Janka Stoker en Harry Garretsen, omdat Goede leiders zweven niet er gewoon moest komen.

De mare wil dat maar liefst 70 procent van alle veranderingen mislukt. Dat komt door weerstand, door verkeerde veranderstrategieën of wat dan ook. Maar helaas is het gewoon niet waar. Jaren geleden moet iemand met heel veel veranderautoriteit in een vlaag van wat dan ook hebben geroepen dat 70 procent van alle veranderingen mislukt. Vervolgens is dit getal door iedereen overgenomen en in de boeken beland. Waarmee sindsdien van alle veranderingen 70 procent mislukt.