‘Kun je leren kijken?’, is de vraag die in dit boek centraal staat en ook bevestigend wordt beantwoord. Aan de hand van bekende en minder bekende schilderijen, krijgt de lezer kijkmogelijkheden voorgelegd om zijn eigen blik te verruimen. De verrassende uitspraak van de auteurs is: wie meer ziet van zichzelf, ziet meer op de schilderijen en omgekeerd, maakt duidelijk dat we hier met een uniek boek te maken hebben.

Het Managementboek van het Jaar 2016 gaat over de lessen die organisaties kunnen leren van de antropologie. Een fraai vormgegeven boek dat de lezer zo nu en dan meeneemt naar een andere plek op aarde om vervolgens terug te keren naar de wereld van organisaties. Deze opzet van de auteurs pakt zeer goed uit: een prima balans ontstaat zo tussen de lessen uit de antropologie en de te leren lessen voor organisaties.

Het uitbannen van risico lijkt de overhand te hebben in het onderwijs. We willen zekerheden en duidelijkheid: PISA scores en CITO toetsen. Maar onderwijs wordt pas krachtig als we juist risico’s durven te nemen. Maar hoe die vorm te geven in het onderwijs waarin het mijden van risico’s steeds meer gevraagd wordt van docenten. Biesta legt de lezer zeven thema’s voor die gezamenlijk dit risico verkennen. Dit boek werd in 2014 bekroond met de Outstanding Book Award van de American Educational Reserach Association.

Zijn TED lezing over de vraag ‘Doden scholen creativiteit’? is dertig miljoen keer bekeken. Na diverse boeken blijkt Robinson nog steeds een interessante boodschap te hebben. In dit boek pleit hij voor creativiteit op scholen als tegenhanger van de academische standaards en is hij tegenstander van de zogenaamde ‘standaardbeweging’.

Na zijn spraakmakende boek ‘De impact van leren zichtbaar maken’ is dit het vervolg van de Nieuw Zeelandse hoogleraar didaktiek. De belangrijkste boodschap van dit boek is: weet welke impact u heeft op de ontwikkeling van uw leerlingen. Hattie heeft een positieve boodschap aan het onderwijs hoewel zijn uitgebreide onderzoek aantoonde dat er veel zaken niet op orde zijn of onderbelicht worden. ‘Leren zichtbaar worden’ lijkt momenteel een belangrijk standaardwerk te worden voor leraren in welke vorm van onderwijs dan ook.

In het ‘woord vooraf’ lezen we dat Vier grondleggers van de pedagogiek het 3e deel is van een vijfdelige reeks over Pioniers van de Nederlandse gedragswetenschappen. De vier grondleggers zijn Philip Kohnstamm, Martien Langeveld, Wilhelhemina Stellwag en Stephan Strasser. Wie zijn zij, wat was hun context en waarom zijn zij grondlegger van de pedagogiek?, zijn vragen die de lezer na afloop kan beantwoorden.

In Positieve organisaties bouwt Robert Quinn voort op zijn eerdere werken. Het thema van de ‘positieve organisatie’ is daaraan toegevoegd en geeft een krachtige richting aan de lezer. Hoewel het boek weinig nieuwe inzichten biedt, is het van hoge kwaliteit. Dat komt door de eenvoud, de schrijfstijl, de verhalen en de ondersteunende instrumenten.

Een uitstekende zet van Home Academy om het hoorcollege van prof. Johan Braeckman op audio-cd te zetten. Diens welluidende stem, met prachtig Belgisch accent, zijn enorme kennis gecombineerd met de passie waarmee hij vertelt, maakt deze audio-cd zeer aangenaam en waardevol om naar te luisteren.

Een bekend thema waar we eigenlijk niets van af weten. Bekend omdat het vaak een advies is van een commissie dat eindigt met de aanbeveling ‘organiseer tegenspraak’. Onbekend omdat we geen idee hebben hoe we tegenspraak moeten organiseren. Peter van Lonkhuyzen voorziet met dit zeer goed leesbare boek in deze lacune.

De naam Belbin heeft altijd een zekere aantrekkingskracht gehad op organisaties en hun managers. Zijn inzichten zijn nog steeds actueel ondanks het feit dat Belbin zelf niet meer publiceert. Verheugd was ik daarom dat er een boek was geschreven dat voortborduurde op zijn inzichten. Helaas was ik na het lezen van ‘De Belbinbenadering’ minder verheugd.

In ‘Holocracy’ beschrijft Brian Robertson een nieuw besturingsmodel voor organisaties. In dat model is er geen plaats meer voor managers en wordt er gewerkt vanuit rollen in plaats vanuit taken. De leidende gedachte van Robertson is dat de huidige besturingsmodellen top-down zijn ingericht, gebaseerd zijn op macht en daardoor veel productiviteitsverlies opleveren. In het alternatieve besturingsmodel ‘holacracy’ wordt gestuurd op processen en niet langer op mensen.

In ‘Holocracy’ beschrijft Brian Robertson een nieuw besturingsmodel voor organisaties. In dat model is er geen plaats meer voor managers en wordt er gewerkt vanuit rollen in plaats vanuit taken. De leidende gedachte van Robertson is dat de huidige besturingsmodellen top-down zijn ingericht, gebaseerd zijn op macht en daardoor veel productiviteitsverlies opleveren. In het alternatieve besturingsmodel ‘holacracy’ wordt gestuurd op processen en niet langer op mensen.

Dit boek gaat over het nadenken over het denken. Kunnen we een kritisch denker zijn en zo ja hoe doen we dat dan? De valkuilen zijn immers talrijk en worden in dit boek uitgebreid toegelicht. Ons brein speelt hierin vaak een dubieuze rol. Dit boek zou op elke afdeling van een organisatie moeten liggen en met een zekere regelmaat moeten worden opengeslagen. De positieve effecten van kritisch denken mogen namelijk niet onderschat worden, evenmin als de negatieve effecten van niet-kritisch denken.

Over het onderwerp ‘rollenspellen’ is relatief weinig geschreven en dat terwijl er toch veel vaardigheidstrainingen worden verzorgd waarin het rollenspel een prominente plaats inneemt. De Galan vult deze lacune prima op door dit zeer overzichtelijke en bovenal praktische boek. Een must-have voor elke trainer die op regelmatige basis rollenspellen aanbiedt.

In dit boek staat de auteur expliciet stil bij de effecten die oudere generaties hebben op jongere. Het blijkt dat natuurlijke krachten in 80% van Nederlandse organisaties ongewild en onbewust geremd worden. Seniore medewerkers zouden verouderde gedragspatronen opdringen aan jongere medewerkers,waardoor innovatie onder druk komt te staan. Het perspectief om organisaties vanuit generaties te beschouwen biedt daarmee een interessante en verfrissende lens om zowel vergrijzing tegen te gaan als ook om groei te kunnen realiseren.

In dit boek doen de auteurs een geslaagde poging inzicht te krijgen in de vraag waarom talenten succesvol kunnen zijn. Zij onderzoeken aan de hand van interviews wanneer de basis wordt gelegd voor karakter- en gedragsvorming die leiden tot bekendheid en succes. Het boek is een stap in de goede richting om het begrip ‘talent’ toegankelijker te maken omdat er over dit onderwerp veel onduidelijkheid is.

In ‘Moed en Leiderschap’ van Diederik Steeman worden aan de hand van negen verhalen van al dan niet bekende Nederlanders de thema’s moed en leiderschap besproken. Ondanks dat het boek zeer fraai is vormgegeven en prettig leest, ontbreekt er het nodige aan dit boek.

Het profiel van de leider van Jaap van Ginneken gaat over raadselachtige verbanden omtrent leiderschap. Een fascinerend boek om te lezen door de vele wetenswaardigheden die de auteur beschrijft. Tegelijkertijd bekruipt je als lezer de vraag: Wat kan ik of moet ik hiermee? Van Ginneken neemt de lezer mee in een alternatieve kijk op leiderschap. Een kijk waar we ogenschijnlijk geen invloed op lijken te hebben.

De 13 geboden is het verhaal van een therapeute die tegenslag op tegenslag krijgt en daar toch positief weet uit te komen. Haar ervaringen combineert ze met inzichten uit de literatuur. Het geheel is een lezenswaardig boek met af en toe wat open deuren en een typisch Amerikaans gevoel voor dramatiek maar met een duidelijke boodschap: we kunnen invloed uitoefenen op ons eigen leven.

Wie herinnert niet de blunders in de Schiedammer Parkmoord uit 2005? Onderzoek wees uit dat de politiecultuur moest veranderen en er vooral ‘tegenspraak’ georganiseerd moest worden. We zijn tien jaar verder en rechercheur Princen toont aan dat hier niets van terecht is gekomen binnen zijn werkgebied. Zijn boek is bepaald geen reclame voor de naar binnen gekeerde politieorganisatie. In een goed leesbaar boek vertelt de oud-journalist dat hij met pijn in zijn hart zijn mooie beroep heeft moeten opgeven.