'Mannen waren vroeger niet zozeer autonomer dan vrouwen, ze vonden het alleen vanzelfsprekend dat ze het leeuwendeel van de aandacht en bevestiging kregen.' Aldus Anna Fels in 'Vrouwen en ambitie'. Wat je al lezend hier achteraan denkt, is dat vrouwen dit even vanzelfsprekend vonden. Ze gingen - en gaan? - er immers voor een groot deel in mee, door mannen zowel binnens- als buitenshuis die aandacht en bevestiging te schenken. Dit helpt mannen om hun ambities te realiseren, maar wat levert het vrouwen op?

Wat een aantrekkelijk boek, 'Het einde van de krekelspecialist'. Mooi vormgegeven en met een boeiende en goed leesbare afwisseling van analyse, citaten en theorie. En natuurlijk met een prikkelende titel, die verwijst naar het verdwijnen van bepaalde specialistische kennis uit organisaties. 

'Hergebruik is het ultieme doel van kennismanagement.' Bijna terloops, op pagina 56 van 'Praktijkgericht Kennismanagement', verschijnt deze belangrijke uitspraak, waar ik volkomen mee instem. En daarmee typeert deze uitspraak dit boek: al valt er te twisten over de volgorde van onderwerpen en over de accenten die Donald Ropes en Christiaan Stam plaatsen, er staat veel waars in en zeker ook veel leerzaams. Het boek wil de hbo- of universitaire managementstudent helpen een eigen visie te ontwikkelen op kennismanagement om kennisproductiviteit te verbeteren: ik denk dat ze hieraan een flinke kluif hebben.

Ten einde raad marcheerde Wilhelm Voigt naar Berlijn met de twaalf soldaten die hij had overdonderd. De werkloze schoenmaker was vertwijfeld. Om werk te kunnen zoeken, had hij een pas nodig, maar om een pas te kunnen aanvragen, had hij toestemming nodig om te stad te betreden – en die werd hem geweigerd. Althans in de toneelbewerking die Carl Zuckmayer van deze geschiedenis maakte, waarin Voigt het slachtoffer is van een inconsequente overheid. Door echter een militair uniform te stelen en zich als Hauptmann van Köpenick voor te doen, kan Voigt een groep soldaten commanderen om met hem het stadhuis te bezetten, een actie waardoor hij uiteindelijk gehoor vindt voor zijn zaak.

Marike van den Berg en Krijn de Best beschrijven in 'De rol van adviseur' de vier rollen van adviseurs aan de hand van een model met twee dimensies. Een boek dat veel aspecten van het advieswerk kort belicht.

Met onwillige honden is het kwaad hazen vangen, en met onwillige mensen is het al niet anders. Wie sceptisch of zelfs met tegenzin aan een training deelneemt, zal er weinig van opsteken. Een goede trainer zoekt daarom manieren om de deelnemers maximaal bij het thema en het leerproces te betrekken. 

De hoofdredacteur van een krant kijkt niet meer op van een lezer die zijn abonnement opzegt vanwege de foto op de voorpagina. Beelden doen immers iets met mensen. Het aardige is dat ieder mens zijn eigen associaties heeft met een beeld. In het werken met 'visuals' - tweedimensionale beelden - benutten adviseurs, trainers en coaches dit om mensen in beweging te krijgen en ruimte te scheppen voor ontwikkeling en vernieuwing. Doordat visuals een beroep doen op het intuïtieve, creatieve en zintuiglijke van onze rechterhersenhelft, vullen ze talige werkvormen goed aan.

Vorige week ben ik er weer ingetrapt: onze ondernemingsraad had besloten om een dag samen op cursus te gaan en nu bespraken we de mogelijke cursusonderwerpen. We hebben dus het 'hoe' (een dag cursus, met z'n allen, met externe begeleider) voorrang gegeven boven het 'wat' van onze leerdoelen. Dat zouden we volgens Manon Ruijters moeten omdraaien en daar heeft ze gelijk in.

U bent trainer of cursusbegeleider en u beheerst uw vak? U kent ook uw eigen schaduwen en inspiratiebronnen? Dan onderschrijft u vast de uitspraak van Anneke Dekkers: 'Trainen doe je voor een groot deel met je persoonlijkheid'. Maar hoe dragen persoonlijke vermogens precies bij aan een succesvolle training? 

In de oudheid vergrootten retorici hun vaardigheden door het werk van illustere voorgangers te imiteren en te emuleren. Dat wil zeggen dat zij ernaar streefden om hen te evenaren met het doel hen te overtreffen. Een eigentijds beleidsadviseur als Martin Reekers zou deze leermethode misschien onder copy+ scharen.