‘Intussen groeit bij mij de onrust. Carolines verhaal bevestigt mijn angstige vermoedens. Het beantwoordt aan mijn twijfels. Zie je wel, je kunt er nooit zeker van zijn dat je de kanker echt kwijt bent. Een verdwaald celletje is genoeg.’ ‘Een hapje uit de zon’ van Corien van Zweden, verscheen eerder onder de naam 'Kankerklas' en is een heftig en aangrijpend boek over het omgaan met ziekte en verlies. ‘Op de rouwkaart staat een afbeelding van een balletdanseresje van Degas en de tekst luidt: Zij is zonder pijn op reis gegaan en heeft eindelijk rust na een lange strijd.’ Auteur en ervaringsdeskundige, Corien van Zweden, schrijft op haast journalistieke wijze haar verhaal. Juist deze schrijfstijl, die gespeend is van al te veel emotie en nergens een waardeoordeel velt, veroorzaakt dat haar boek zo’n impact heeft. Ontroerend zonder ergens sentimenteel te worden.
Van Zweden ziet kans zowel haar gedachten als haar waarnemingen objectief te formuleren. Geen tranentrekker maar zeker aangrijpend. Kan dat samengaan? Jazeker! Van Zweden is hiertoe in staat gebleken. ‘Met je nieuwe rol leren spelen. Het klinkt mooi, maar hoe doe je dat? Ik moet almaar denken aan een zinnetje dat ik bij arts en schrijver Ivan Wolffers heb gelezen: De mededeling dat je kanker hebt, is immers zoiets als de bel voor de laatste ronde, schrijft hij op zijn weblog over zijn ervaringen met prostaatkanker.’ Van Zweden wordt met de diagnose borstkanker geconfronteerd wanneer haar oudste dochter in de brugklas zit. Het haast ongelooflijke toeval wil dat van maar liefst vijf gezinnen uit deze klas een van beide ouders, kanker heeft. Wanneer dit feit verwerkt zou zijn in een roman, dan zou het volkomen ongeloofwaardig zijn. Het is echter de gruwelijke waarheid; Van Zwedens’ gruwelijke waarheid. In ‘Een hapje uit de zon’ komen deze gezinnen met elkaar in contact en aan het woord in het boek. Ook hun kinderen komen vanzelfsprekend aan bod. ‘Een hapje uit de zon’ zou feitelijk gelezen moeten worden door iedereen die geconfronteerd is (geweest) met de ziekte kanker. Niet alleen door de patiënten zelf, maar ook door familieleden, vrienden, artsen en verpleegkundigen. Voor zover vrij logisch. Dit boek wil ik echter ook van harte aanraden aan leerkrachten zodat ze een beter beeld krijgen over de impact van kanker in het gezien en hoe hiermee om te gaan!