Mickey Huibregtsen in gesprek met richtinggevend Nederland

In zijn voorwoord geeft de auteur al aan dat een enkele recensent zijn interviews niet journalistiek vindt, dat de geïnterviewden te zacht worden aangepakt. Huibregtsen hecht aan objectiviteit en geeft de geïnterviewde graag de ruimte zijn/haar verhaal te doen. Hij hoeft niet zo nodig 'vliegen af te vangen' of zelf een prominente rol te vervullen tijdens het gesprek. In zijn ideale interview komt hijzelf nauwelijks voor. De diversiteit van de geïnterviewden en de uiteenlopende disciplines waarbinnen zij actief zijn of waren, maakt dit een zeer lezenswaardige bundel. Allen die zijn geïnterviewd zijn expert op hun eigen terrein en de lezer wordt zo meegenomen in allerlei wonderlijke werelden. Alle verhalen hebben een hoog autobiografisch karakter. Er wordt inzage gegeven in zowel de persoonlijke als de professionele ontwikkeling van deze mensen. Boeiend om te lezen hoe de praktijk van de Algemene Rekenkamer eruit ziet (Saskia Stuiveling), de top van het bedrijfsleven opereert (o.a Gerard Kleisterlee), de creatieven en artistieken onder ons hun invloed aanwenden (o.a Freek de Jonge), politieke besluitvorming werkt (o.a Neelie Kroes), de sportwereld haar steentje bijdraagt (o.a Joop Alberda), sociaal maatschappelijke vraagstukken een rol spelen in Nederland (o.a Samira Abbos), en de media en reclamewereld hun stempel drukken (o.a Fons van Westerloo). Het is een lekker boek voor op het nachtkastje, iedere avond voor het slapen gaan nog een 'verhaaltje'. Vooral als je als lezer van een bepaalde professie weinig idee hebt wat deze precies inhoudt, is het verrassend een kijkje achter de schermen te krijgen. Een mooi voorbeeld hiervan vond ik het interview met Marco Riaskoff, die al vele seizoenen de serie 'Meesterpianisten' in het Concertgebouw organiseert. Wanneer je ontspannen bij een pianoconcert zit, heb je veelal geen weet van alle spanningen die hieraan voorafgaan in organisatorische sfeer. En wanneer je de 'BOB-posters' ziet hangen, de DIRK tassen op straat ziet, dan begrijp je door het lezen van een interview met Eugène Roorda wat meer hoe creatieve denkprocessen leiden tot het uiteindelijke resultaat. Bij de gedachte echter dat het hier zou gaan om 'richtinggevend' Nederland, kan de schrik om het hart slaan. Zijn het dan vrijwel uitsluitend in Nederland geboren mannen tussen de 50 en 65 jaar oud, die de koers (mede) bepalen? De geïnterviewden praten soms wel over de pluriforme samenleving, maar vormen hier met elkaar bepaald geen afspiegeling van. De zogenoemde objectiviteit waarmee Huibregtsen koketteert, wordt door hemzelf teniet gedaan door zowel de keuze van zijn gesprekspartners, alsmede door de ontsierende stukjes waarmee hij elk interview afsluit. Hierin steekt hij over iedere geïnterviewde de loftrompet. Verreweg de meeste van zijn gesprekspartners in deze bundel staan al jaren in zijn balboekje, waardoor de interviews veel weg hebben van een rituele dans. Dit verklaart ook de afwezigheid van kritische vragen. Voor de vorm wordt men met 'u' aangesproken, maar het is merkbaar dat Huibregtsen in deze interviews naar de (voor hem) bekende weg vraagt. Van oprechte nieuwsgierigheid of verwondering is geen sprake, hij kent de verhalen. Om die reden is de titel pretentieus. Mocht er nóg een bundel komen met verzamelde interviews, hierbij een suggestie voor de titel: Mickey Huibregtsen in gesprek met vrienden en bekenden (deel 4).