Mendacium

‘Ze spiedde de omgeving af, geen mens te zien, en liep voor het gebouw naar rechts de struiken in. Daar stroopte ze haar trainingsbroek naar beneden, hurkte neer en… Als door een wesp gebeten sprong ze recht, onder het slaken van een luide kreet, en trok in een ruk haar trainingsbroek weer op. Daar lag een man in de struiken.’ De opbouw wordt allengs beter en spanningsopbouw eveneens. Strobbe zet zijn interessante personages overigens goed neer en het feit dat de auteur zich bedient van een stevige Vlaamse saus in zijn schrijfstijl, vind ik uiterst prettig. Dat dat zeer persoonlijk is, besef ik terdege, maar laten we wel zijn: ‘Geert, ik sta in panne. Kan je me komen depanneren?’… dat is toch fantastisch? ‘Josip liep richting haven, even verder was er een winkeltje waar hij sigaretten kan kopen. Zijn zenuwen stonden op springen, hij had aan zijn zuster beloofd Drazan terug te brengen en nu dreigde de hele operatie te mislukken.’ Strobbe weet je overigens diverse keren volledig op het verkeerde been te zetten en aan het eind van het verhaal geraken alle ontwikkelingen in een dusdanig stroomversnelling dat je het gevoel hebt in de hogesnelheidslijn beland te zijn. ‘In de gang kwam ze twee mannen tegen die net een compartiment sloten. Ze staarden haar aan en de koude rillingen liepen over haar rug.’ Kortom, een prima Vlaamse thriller, met een fijne opbouw en dito spanningsboog.