Impostersyndroom: Van Zelftwijfel naar Authentiek Zelfvertrouwen

Het impostersyndroom werd in 1978 geïntroduceerd door psychologen Pauline Clance en Suzanne Imes om mensen te beschrijven die niet in staat zijn hun prestaties te internaliseren. Het gaat om de angst om door de mand te vallen en elk moment ontmaskerd te worden als bedrieger, ondanks bewezen competenties en succes. Dit fenomeen raakt vooral hoogopgeleide professionals en komt vaker voor bij vrouwen dan bij mannen.

Vrouwen en het Impostersyndroom

Onderzoek toont aan dat vrouwen onevenredig vaak last hebben van het impostersyndroom. Waar mannen vaak lijden aan het 'Peter Principe' - werken op een functie die net iets hoger is dan ze aankunnen - geldt voor vrouwen juist het omgekeerde: het 'Petra Principe', waarbij ze een functieniveau lager werken dan ze aankunnen uit angst dat ze te hoog zitten.

Het Impostersyndroom op de Werkvloer

In de moderne werkcontext manifesteert het impostersyndroom zich op verschillende manieren. Professionals durven geen risico's te nemen, houden zich op de achtergrond tijdens vergaderingen en schrijven hun succes toe aan geluk in plaats van eigen kunnen. Dit heeft niet alleen gevolgen voor individuele carrières, maar ook voor organisaties die talentvolle medewerkers missen.

Van Zelftwijfel naar Zelfvertrouwen

Het overwinnen van het impostersyndroom begint met herkenning. F*ck die onzekerheid van Vreneli Stadelmaier en Het impostersyndroom bieden concrete handvatten. Het gaat niet om het elimineren van alle twijfel - een zekere mate van zelfkritiek kan juist motiverend werken - maar om het vinden van een gezonde balans tussen zelfreflectie en zelfvertrouwen.

Succesvol omgaan met het impostersyndroom betekent leren dat competentie en perfectie twee verschillende dingen zijn. Je hoeft niet alles te weten om waardevol te zijn in je rol. Authentiek leiderschap begint bij het accepteren van je eigen onvolkomenheden en het erkennen van wat je wel goed doet.