De volkswijsheid dat voorkomen beter is dan genezen, is de afgelopen decennia op tal van terreinen tot beleidsadagium verheven - of het nu gaat om het voorkomen van ongelukken en rampen, om het voorkomen van kleine criminaliteit en kindermisbruik, of om het voorkomen van opvoedingsachterstanden en ziekte. Het verlangen naar voorkomen transformeert niet alleen ons besef van risico's, maar behelst ook een opdracht tot handelen: de veronderstelling dat risico's voorzienbaar én afwendbaar zijn, legitimeert en stimuleert de ontwikkeling van een handelingsrepertoire gericht op het voorkomen van een ongewenste toekomst.
In ‘Het verlangen naar voorkomen’ verkent Peeters het concept 'preventie' en beschrijft de manier waarop dit de aanpak van maatschappelijke problemen rond veiligheid, gezondheid en welzijn heeft veranderd. Hij analyseert de verstrekkende gevolgen van deze transformaties voor de verhouding tussen overheid en samenleving. Wat betekent de verwantschap tussen preventie en toezicht voor het publieke, virtuele en private domein? Hoe verandert het principe 'hoe vroeger, hoe beter' de legitimatie van overheidsinterventie? En wat zijn de grenzen van preventie door gedragssturing?
