Hoe overleef je een liefdesaffaire

Als goede wetenschappers beginnen de auteurs met een categorisering van soorten ontrouw. Ook maken ze onderscheid tussen jaloezie en afgunst. Jaloezie definiëren ze als ‘een emotie die verbonden is met de dreiging van verlies of het actuele verlies van een gewaardeerde partner of relatie aan een rivaal’ terwijl afgunst een emotie is die zich richt op degene waarmee de partner vreemd gaat. Degene waarmee de partner vreemdgaat, wordt ‘de derde’ genoemd in dit boek. Afgunst gaat over ‘willen hebben wat de derde krijgt’, zoals aandacht, liefde en aanraking. Na een opsomming van redenen waarom partners vreemd gaan, vervolgen de auteurs met een beschrijving van de zeven fases van verwerking: 1. Het ontstaan van de relatie met een derde 2. Het vermoeden en de ontkenning 3. De ontdekking en impulsieve reacties 4. Het maken van keuzen 5. De impasse 6. Het vreemdgaan stopt 7. De verwerking Wat opvalt is dat de auteurs benadrukken dat slechts vijftien procent van de partners die hun huwelijk verlaten voor een derde achteraf met de derde getrouwd blijken te zijn. Dit is een onderzoeksresultaat uit een onderzoek uit 1998. Behalve dat dit onderzoek al een tijd geleden is uitgevoerd, rijst de vraag waarom hier gesproken wordt van trouwen. Hoeveel procent blijven er überhaupt samen, zij het in een andere vorm zoals samenwonen of LAT? Daar gaat dit boek niet op in. Uit onderzoek blijkt ook dat een relatie met de derde vroeg of laat blijkt op te houden bij gebrek aan een toekomstperspectief. De ontrouwe partner en ‘de derde’ zal dus op een gegeven moment een duidelijke keuze moeten maken anders eindigt deze relatie. De keuze voor de derde of voor de vaste partner lijkt niet altijd gemakkelijk te gaan. In fase vijf (de impasse) kan een stel blijven hangen in besluiteloosheid. De ontrouwe partner kiest voor beide relaties, en de vaste partner neemt geen beslissing. Hoewel een impasse heel energie slorpend is, lijkt de impasse op dat moment de beste keuze te zijn van alle opties. Hoewel de auteurs wel beschrijven dat de vaste partners in fase twee (het vermoeden) kunnen gaan uitzoeken onder welke voorwaarden een relatie met een derde aangegaan kan worden, noemen de auteurs polyamorie niet als relatievorm. Over dit thema weiden ze weinig uit. Een voorwaarde om de affaire te verwerken, is dat partners elkaar vinden door de gezamenlijke pijn te delen. Ook bij de ontrouwe partner zijn er gevoelens als verdriet en wanhoop over de toekomst. De auteurs geven ogenschijnlijk eenvoudige suggesties als Durf de pijn te voelen, Leer uit het verleden en Doe iets nieuws. Waardevol is dat de auteurs inzichten putten uit onderzoeken en praktijkervaring. Het leest een beetje als een doe-het-zelf boek. Een verwerkingsproces is echter een opgave waar meestal begeleiding bij nodig is. Begeleiding die ervoor zorgt dat de partners bij zichzelf kunnen blijven en toch diep kunnen delen wat in hen speelt en waarbij beiden verantwoordelijkheid kunnen nemen voor hun eigen aandeel. Dit delen in een veilige sfeer zorgt voor nieuwe intimiteit en kansen om keuzes te maken vanuit kracht. Dan wordt de verwerking van een affaire een weg naar vernieuwing, persoonlijke groei en empowerment.