Verloren generatie

‘Het geluid van de saxofoon kon ze nu duidelijk horen. In haar beleving kreeg Kenneth een bijzonder geluid uit zijn instrument. Ze keek naar het gele licht dat op zijn gezicht scheen.’ Walsh beschrijft prachtig hoe het studentenleven er in die tijd uitzag. Jonge mensen, naarstig op zoek naar hun identiteit, in het licht van de uitzichtloosheid. Zij toont bovendien hoe studenten werden opgeleid in die tijd. Wat was er op een docentenopleiding gaande? En hoe gingen docenten en studenten met elkaar om? ‘Mijn relatie met mijn moeder is nogal complex. Ze was van mening dat ik een nieuwe Einstein moest worden. Ik ging na de HBS wiskunde studeren. Die studie lukte niet echt, dus veranderde ik van richting. Ik studeerde geschiedenis, filosofie en daarna nog politicologie.’ Al deze zaken schetst Walsh vanuit de persoonlijke visie van haar personages en dat maakt het verhaal zo invoelvaar en indrukwekkend. Op subtiele wijze verwerkt de auteur ook het opkomende antisemitisme in haar boek. De schrijfstijl van Walsh is heel plezierig en zorgvuldig, haar personages zijn goed en geloofwaardig uitgewerkt en op kundige wijze verwerkt zij diverse thema’s in ‘De verloren generatie’. Gebruikmakend van een fijn randje humor brengt Walsh zwaarwegende levensvragen aan de orde. ‘Ik vind het allemaal erg moeilijk, ik weet niet goed meer wat ik kan doen. Ik voel mij noodgedwongen onderdeel van een familiedrama, een indringend treurspel, dat geen toneelstuk is.’ Kortom, ‘De verloren generatie’ is een ontroerend en boeiend verhaal!