'No story no glory' van Theo Hendriks leest heel makkelijk en heeft een logische en boeiende opbouw. Voordat je het weet is het uit. Niet omdat het kort is maar omdat loskomen van het verhaal, dat wordt verteld door de auteur, gewoon niet mogelijk is. Het is creatief geschreven, en er is speelse afwisseling met onder andere een Griekse wijsgeer, een Zaanse grootgrutter, een sprookjesfiguur en een president van de Verenigde Staten. Echter, de grootste hoofdrolspeler is de lezer zelf. Het verhaal prikkelt en brengt je fantasie op gang. Het maakt wat los waardoor je na gaat denken hoe je zelf bent en wat jouw eigen rol is in het leven en binnen de organisatie waar de werkzaamheden worden verricht. In het boek rekent de schrijver af met het fenomeen van de organisatietaal, die vaak wordt gebezigd en gebaseerd is op managersjargon. Hij noemt dit een 'dode taal' die wars is van enige emotie en vol wordt gestopt met onnodige complexiteit. Kijkend vanuit mijn eigen praktijk en wat ik daarnaast zie en hoor is dit herkenbaar. De beschrijving van wat er gebeurt tijdens vergaderingen is treffend. Ik kan beamen dat het gedrag van mensen inderdaad vaak verandert op het moment dat een vergadering wordt gestart. Het gaat om controle houden en structuurtjes bouwen. Ik vertaal dit zelf vaak naar het begrip 'wees gedekt'. Scherp en hilarisch is ook de analyse van de zoveelste bijeenkomst over visie en missie, waarbij gebruik wordt gemaakt van powerpoint of iets dergelijks. Veel werknemers voelen zich niet gestimuleerd door het voor de zoveelste keer uitspreken van een visie, mission-statement en alles wat hierbij komt kijken. Dit geldt ook voor de slotstukken van dergelijke bijeenkomsten met clichés als 'Kan ik op jullie rekenen' of 'Allemaal een tandje erbij dan wordt het weer een succesvol jaar'. De oorsprong is vaak weg en top-down redeneren is nog steeds de norm. Hoe is een bedrijf gestart en vanuit welke kernwaarden? Dit zijn vragen die snel worden vergeten, waarbij 'cash is king' in de discussie de boventoon voert. Gevolg; Het vervliegen van betrokkenheid, goede ideeën, dromen en uiteindelijk het wegvallen van gedragenheid voor verandering. Saaiheid is daarna troef en camouflagegedrag voert de boventoon. Waar de auteur zich sterk voor maakt is het belang van emotie vanuit het 'eigen zijn' van de mens om te komen tot het vertellen van het eigen verhaal. Dit stimuleert persoonlijk leiderschap en verdere ontwikkeling van mens en organisatie. In dit geval met de mens als basis omdat mensen bij elkaar nu eenmaal een organisatie vormen en zorgen voor het bestaansrecht ervan. Aanvullend wordt het verhaal op natuurlijke wijze onderbouwd met modellen, zoals de conflictbarometer van Fog, Budtz en Yakaboylu. Conclusie is dat dit boek voor een veel breder publiek leesbaar is dan het gemiddelde managementkorps van organisaties. Het boek is voor eenieder die terug wil naar de kern van zijn of haar bestaan een must read!. Het zit boordevol praktisch toepasbare tips en zorgt voor bewustwording. Leesadvies: Het boek is een meesterlijk verhaal dat absoluut op één van de beste plaatsen in mijn boekenkast komt te staan. Theo Hendriks heeft er een absolute fan bij.
Over Richard van der Lee
Richard van der Lee werkt als ZAV'er (Zelfstandig Aanjager van Vervanging) onder de naam Visie op Talent en is daarnaast auteur van diverse managementboeken. Hij publiceert regelmatig artikelen en blogs op diverse websites in binnen en buitenland over de driehoek talentontwikkeling-Leiderschap-nieuwe organisatievormen. Hij is alumnus van Business School Nederland, de Action Learning MBA.
